Sabado Sept. 26, 2009: Umaga, medyo tinamad akong pumasok kasi sarap matulog kapag maulan. Alam kong may parating na bagyo, pero wala naman advisory na walang pasok so ayun at pumasok sa opisina and decided na mag-shorts na lang kasi mabigat ang pantalon kapag nababasa.
around 9am: Paglabas ko sa gate sumakay na lang ako ng taxi kasi hassle maglakad/sumakay sa jeep kapag maulan. May konti nang tubig sa labas ng gate namin, pero kampante akong pumasok sa opisina kasi akala ko huhupa din naman kaagad ang tubig gaya nung mga nakaraang incidents. Pero madami kaming nadaanan na may mga tubig sa San Juan.
11am: Sa opisina habang nanonood ng news, nagulat kaming lahat sa balitang mabilis na tumataas ang tubig. Bago maglunch, tumawag ako sa kapitbahay namin para alamin ang sitwasyon. Mataas na nga daw ang tubig at naglilipat na sila ng mga gamit sa 2nd floor, salamat sa kanila at natulungan ang mga kasama ko sa bahay na maglipat ng mga gamit.
After lunch, nagdesisyon na kaming magsiuwian. Ako nais kong makauwi thinking kakayanin kong suungin ang baha sa may saamin.
2pm: after matapos ang mga dapat gawin nagsiuwian na nga kami. Habang nasa MRT Santolan, nakita naming baha na pati sa ibang parte ng EDSA. Nakakagulat, matagal din dumating ang mga tren, halos isang oras na kaming naghihintay pero wala pa rin.
Around 3pm: Dumating na nga ang train, halos sunud-sunod. Marahil may nasiraan na train kaya natagalan.
Pagdating namin sa Farmers Mabagal ang lakad ng mga tao, siksikan talaga. Sarado naman ang Farmers dahil baha na nga duon. Deretso na kami sa Gateway para sumakay naman ng LRT.
Andaming tao, lahat nagmamadaling makauwi, nagaalala na sa mga pamilya nila marahil. Lahat nagpapasensya at kalmado pa naman.
Sa hindi inaasahang pagkakataon, nawalan ng kuryente sa LRT2, naawa tuloy ako sa buntis na nasa unahan kong hindi lumabas ang ticket dahil sakto sa pag-brownout, naihulog nya na lahat ng coins nya. Kaya kinailangan nya pang pumunta sa Assistance Office. Nagkahiwalay kami ni Cecille na aking kaibigan at katrabaho. Buti namataan ko na sya agad sa loob.
Ayun na nga, nakakuha na ako ng ticket, pawala-wala din ang mga signal ng mga telepono. Pagkasay ng train, nakita namin ni Cecille na matindi talaga ang nangyayari.
Chat: Uhm, V. Mapa na lang kaya ako bumaba noh?
Cecille: Onga baka mas okay dun.
Chat: Yikes grabe oh, tingnan mo, pati save more inabot, hala! lubog ang buong Araneta Ave.
Cecille: 'Wag na lang ikaw dito sa Pureza na lang.
Chat: Onga eh, mas mataas pa yata dito ang tubig eh.
Chat: Nakakatakot naman, maglakad na lang kaya ako pagdating sa Pureza, kaya lang baka naman mahulog ako sa manhole...Basta Ces ha? kapag nawala ako at hindi makita, sabihin mo kasama mo ako umuwi at bumaba sa Pureza Station. Ha??
Cecille: Ngek, anu ka ba?...(smiles)
Chat: Eh, basta (laughing)
Pagdating sa Pureza, halos beywang na ang tubig sa kalsada. Nakakatakot naman maglakad so tingin-tignin muna. Hanggang sa mag-desisyon na akong bumaba at mag-abang ng mga tinutulak-tulak na kariton, pedicab at mga inflatable beds basta makatawid sa baha, yun ang nasa isip ko nun. Saka na ulit magdesisyon kung papano makarating sa bahay.
Salamat naman sa mga lalaking nagtutulak ng kariton at may konting bayad, mura lang silang maningil, kahit alam kong mahirap ang ginagawa nilang yun.
Around 4pm: Nakarating na nga ako sa may Lourdes Hospital, wala kong magawa, hindi ko naman kakayanin sumuong dun sa baha, kung hanggang hita lang sana pwede pa, pero sa nakikita ko, nagsisilangoy sila. Hanggang leeg kasi ang tubig.
Text sa mga kakilala, ang goal ko lang ang may matulugan, basang-basa na din ako katulad ng mga tao sa paligid ko, may payoing pero tumatagos na ang ulan doon.
Hanggang sa nakontak ko ang aking kaibigan noong kolehiyo na si Donna. Matagal pa kaming nagpalitan ng text message kasi akala nya hindi ako yun. Mahirap na nga naman baka may mga nagsasamantala lang ng pagkakataon.
Naiintindihan ko naman sya, di ko kasi sya matawagan nun kasi hindi ko makontak, marahil nakadivert. Hanggang sa gumamit sya ng smart at natawagan ko sya.
Iniisip ko kung papasok ako sa mga lodge dun sa Sta. Mesa pero no good, wala na ako halos pera. Last resort ay kapalan ang mukha at iwanan ang aking Digicam kung papayag sila.
Around 6pm: Nakaset-up na sa wakas ang rescue team, kung kelan madilim na at dala ang kanilang nag-i-isang rubber boat.
Nagdesisyon akong bumalik sa Stop n Shop. Nilakad ang papunta sa bahay ng aking kaibigan. Sa tinagal-tagal naming nagpaplano na magkita at pumasyal sa kani-kaniyang bahay, noon lang namin nagawa. Sobrang lapit lang pala talaga namin sa isa't isa. Sa wakas may natuluyan din ako.
Pasalamat na din ako at ang aking kakilala ay alam kong nasa maayos na kalagayan, maliban sa ibang wala na talaga akong contact.
Salamat na lang at sa ngayon, maayos naman lahat.
Nakakatuwa ang ipinapakitang pagkakaisa ng mga Pilipino sa bawat isa.
Makakabangon din ulit tayo!!...Salamat sa Lahat! Pagpalain tayo ng Poong Maykapal...:)
For Pictures visit this link: http://www.facebook.com/album.php?aid=2038723&id=1441895450&l=0e5d28433d
No comments:
Post a Comment